Już od od IV w p.n.e. – od czasów cywilizacji Sumerów (ludu zamieszkującego Mezopotamię) datowane są wzmianki o architekturze jako sztuce.

Dziś, po upływie setek lat i wielu rewolucjach cywilizacyjnych obserwujemy niesłychany rozwój tej dziedziny, choć nie zawsze idą za tym dobre nowiny.

W każdym zakątku Polski znajdzie się mnóstwo przykładów chaosu urbanistycznego, albo rażących architektonicznych „koszmarków”. Nowe budynki wyrastają jak grzyby po deszczu – w centrach, na obrzeżach miast oraz na obszarach, które jeszcze wczoraj stanowiły zielony azyl. Skoro nie sposób tej aneksji przestrzeni zapobiec, trzeba przynajmniej zadbać o to, o to, by jak najlepiej połączyć funkcjonalność nowych budowli z charakterem zajętego miejsca i zapewnić choć minimum przyjemnych wrażeń estetycznych. To oznacza sporą mobilność, regularny udział w spotkaniach, zajmowanie się administracją i raportowaniem – artysta musi się dziś też wykazać „myśleniem inżynierskim”.

Jakby tego było mało, „szklane domy” XXI wieku naszpikowane są coraz bardziej zaawansowanymi technologiczne instalacjami (elektronicznymi i mechanicznymi). Nowe generacje materiałów i urządzeń pojawiają się co kilka lat, choć zdawałoby się, że podstawowe prawa fizyki pozostają niezmienne…. Na szczęście dzięki łatwości podróżowania i błyskawicznej komunikacji, nowinki są łatwo dostępne. Bywa tak, że przeszkodą w ich stosowaniu jest cena, jednak często brakuje wiedzy, która daje pewność właściwego wykorzystania nowego produktu.

Każdy budynek ma swoją strukturę zewnętrzną i wewnętrzną. Wnętrze stanowi scenografię naszego codziennego życia, a spektakl bez dobrej scenografii jest zupełnie odarty z magii, z którą zwykł kojarzyć się nam teatr. I choć scenograf spełnia życzenia reżysera, to jego talent bywa wyznacznikiem sukcesu całego zespołu. Tak samo jest z architekturą wnętrz. Należy stworzyć wizję, która odzwierciedla osobowość artysty, jednak to, co tworzy powinno też nierozerwalnie łączyć z walorami estetycznymi funkcję użytkową. Utylitaryzm z jednej strony, z drugiej – ulotność. Taka kombinacja zdaje się przynosić najlepsze rezultaty i wnosić w miarę trwałą wartość do tworzonej przestrzeni. Nieważne, czy mówimy o „drapaczu chmur”, czy – na pozór – nieistotnej realizacji.

Jak widać, to niezmiernie ciekawa, ale też wymagająca i odpowiedzialna profesja. Czym więc powinien cechować się współczesny architekt?

Podstawa, to oczywiście wyobraźnia przestrzenna, wrażliwość na piękno i bystre oko. Dobry projektant powinien być twórczym i dość wszechstronnym umysłem, co wyróżnia raczej nieprzeciętne osobowości. Przydaje się obycie i wiedza z rozmaitych dziedzin sztuki. Niezbędny okaże się talent do obcowania z ludźmi, cierpliwość, elastyczność, otwartość na sugestie. Każdy zleceniodawca jest inny, każdy nowy projekt zaczyna się od białej kartki. Liczy się też styl pracy, sposób prowadzenia rozmowy, która powinna być przedsmakiem przyjemności, jaką przyszli lokatorzy spodziewają się znaleźć w przygotowanych dla nich wnętrzach.

Profesjonalista wyróżnia się tym, że potrafi podjąć każdy temat i dobrze go zrealizować. Powinien wykazać się taktem i autentycznym zainteresowaniem, musi posiadać głęboką wiedzę na temat tego, co proponuje, by umieć właściwie doradzić. Podobnie, jak w innych elitarnych zawodach, tak i tu niezwykle ceniony jest nawyk poszukiwania i uzupełniania wiedzy. Od czasu do czasu warto wybrać się na warsztaty prowadzone przez cenionego w swojej dziedzinie eksperta. Tylko najlepsi kreują trendy.

No dobrze, ale co wpływa na ostateczną decyzję o wyborze konkretnej osoby? Czym jest ta magnetyczna moc, która sprawia, że kierujemy się ku nieznanemu człowiekowi?

W HomeSquare wierzymy, że wszystko przydarza nam się po coś, choć czasami dopiero po latach znajdujemy odpowiedź. Jeśli czytacie ten artykuł, to prawdopodobnie też nie bez powodu…

Projektanci mają oczywiście świadomość tego, że na stałe stają się ambasadorami ukształtowanych przestrzeni, że liczą się przede wszystkim efekty ich pracy (na co dzień dostępne nielicznym, dla pozostałych widoczne tylko na zdjęciach), ale wiele zależy też od osobowości, od filozofii pracy. Dlatego warto dać się odnaleźć i choć trochę poznać …

Architekci! Pozwólcie naszej Publiczności przyjrzeć się nieco bliżej Waszym sylwetkom. Jeśli zechcecie, przedstawimy Wasze studia projektowe i warsztaty, na łamach HomeSquare możemy publikować artykuły Waszego autorstwa i prezentować zdjęcia, które pozwolą „dotknąć” tego, co tworzycie.

Jeśli ciekawi Was, jak mogłaby wyglądać nasza współpraca, możecie obejrzeć np. ten profil  

przejdź do profilu

i/lub przeczytać artykuł: http://www.homesquare.pl/ogrod-zwierciadlo/

Zapraszamy i życzymy Wam sukcesów.

Zespół HomeSquare

Prezentacja dzieła. Jak wyglądały początki projektów, które dziś znane są całemu światu?

W 1968 r, dr Spence Silver – amerykański chemik pracujący w laboratorium badawczym firmy 3M, poszukując kleju akrylowego o podwyższonych parametrach opracował taką jego formułę, która była dość mocna, by skleić kartki, a jednocześnie na tyle słaba, by arkusze rozłączyć nie niszcząc ich i nie zostawiając na nich śladu. Co więcej, warstwa kleju znajdująca się na papierze mogła być użyta kilkukrotnie. Dr. Silver miał świadomość tego, że odkrył wyjątkowy rodzaj kleju, ale nie miał pomysłu na jego zastosowanie. Przez ponad 5 lat nie zdołał wzbudzić zainteresowania swoim wynalazkiem. Przełom przyniosło dopiero pojawienie się na seminariach prowadzonych przez Silvera nowego specjalisty d.s. rozwoju produktu 3M. Arthur Fry – bo o nim mowa – po pracy udzielał się w chórze kościelnym. W trakcie prób irytowały go papierowe zakładki wyfruwające ze śpiewnika w najmniej oczekiwanych momentach. Zaintrygował go nowy rodzaj kleju i to on zaproponował, by zastosować specyfik do stworzenia samoprzylepnych karteczek wielokrotnego użytku. Tak powstały słynne żółte Post-it notes, wszechobecne w naszych biurach i na lodówkach.

Kilkadziesiąt lat wcześniej, w maju 1886 r. doktor John Stith Pemberton – farmaceuta z Alabamy, po wielu próbach stworzył recepturę syropu, który po wymieszaniu z wodą sodową sprzedawano w aptece po pięć centów za szklankę. Dr Pemberton odniósł w wojnie secesyjnej poważne rany, które skutkowały chronicznym, silnym bólem, w związku z tym bez ustanku poszukiwał zamienników dla morfiny, od której się uzależnił.  W swojej miksturze połączył wyłącznie naturalne składniki, min.: karmel, wanilię, zawierający kofeinę wyciąg z orzechów wiecznie zielonego drzewa koli, które lokalnie stosowano od niepamiętnych czasów (głównie do żucia) oraz liście koki. I pomimo, że esencja zawierała  najprawdziwszą kokainę, sporządzony z niej napitek nie likwidował bólu. Okazał się za to „pysznym i orzeźwiającym napojem – tak dobrym, że Bóg by nim nie wzgardził” –  jak głosił pierwszy slogan, który zapewnił mu sukces.

Znaną dziś na całym globie nazwę „Coca-Cola” stworzył i wykaligrafował charakterystycznym pismem wspólnik Pembertona – Frank Robinson. Wynalazca najpilniej chronionej receptury w historii handlu nie doczekał niestety czasów wielkiej popularności swojego napoju, ale od samego początku miał wizję i przeczuwał, że jest to produkt przełomowy. Skłoniło go to do ostrożności w przekazywaniu innym jej składu. Jednocześnie farmaceuta doskonale rozumiał, że jego sukces zależał od umiejętnego zaprezentowania na rynku czegoś, co różniło się od reszty produktów.

Jeśli i Ty masz przeczucie, że to, co robisz jest wyjątkowe, śmiało przedstaw światu swój dorobek. Niewykluczone, że któregoś dnia Twój pomysł stanie się ikoną, ale o tym zadecyduje publiczność. Nie chowaj więc pomysłów „do szuflady”, pozwól im ujrzeć światło dzienne. W galerii HomeSquare.pl jest mnóstwo miejsca.

HomeSquare przyjmuje wnioski architektów, projektantów oraz przedstawicieli innych specjalizacji powiązanych z wnętrzarstwem, którzy chcieliby, aby ich prace zostały opublikowane.

Platforma HomeSquare jest doskonałym miejscem do budowania świadomości zawodowego dorobku oraz własnej marki.

Jeśli Cię to interesuje, prosimy o kontakt:  info@homesquare.pl