Roman Modzelewski – mój mąż. Twórcę ikony polskiego designu wspomina żona – Pani Wera Modzelewska

Katarzyna Marchlewska: Jak Państwo się poznali?

WM: Och, proszę Pani! Mojego męża znałam z widzenia – był w Łodzi znaną postacią. Osobiście poznałam męża w 65. roku, w czerwcu. Ponieważ mąż następnego dnia jechał do Sopotu na wakacje, umówiliśmy się, że też przyjedziemy z koleżanką na wakacje do Sopotu i spotkamy się w określonym dniu. Tylko proszę pamiętać, że wtedy z telefonowaniem nie było łatwo.

KM: ale epistolografia dobrze wtedy działała.

WM: – Tak – ja ją uprawiam do tej pory … W umówionym dniu mąż miał  wyjść po nas na dworzec, no i  niestety –  do tego pociągu, którym chciałyśmy pojechać tyle było „narodu”, że się nie wbiłyśmy (śmiech). To był taki słynny, jeszcze przedwojenny ekspres Łódź – Gdynia, który w 65. r „leciał” tam 4 h. No i cóż. Nie mogłyśmy dodzwonić się do pensjonatu, w którym mąż mieszkał, dałyśmy sobie więc spokój i postanowiłyśmy, że pojedziemy następnego dnia. I tak uczyniłyśmy. Od razu na dworcu wynajęłyśmy sobie mieszkanie na Monte Cassino, na głównej ulicy, tak pośrodku, piękny pokój na pierwszym piętrze, z widokiem na ulicę. Trochę zjadłyśmy, odświeżyłyśmy się, przebrałyśmy się i postanowiłyśmy pójść do pensjonatu męża. Wyszłyśmy na ulicę, patrzymy: idzie! Profesor Modzelewski – zamyślony, smętny – no więc ja podbiegłam. Mąż, jak mnie zobaczył, uradowany wrzasnął,  złapał mnie na ręce i zaczął się kręcić ze mną w kółko. W tym momencie już byłam Jego na zawsze!

Młodziutki Roman Modzelewski, uczeń Męskiego Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego im. Hrabiego Brzostowskiego w Suwałkach. Po prawej: Roman Modzelewski jako harcerz; źródło: archiwum prywatne WM

KM: Iście filmowo!

WM: Tak. Tak to się zaczęło (perlisty śmiech). I potem codziennie plaża i spacery. Był wtedy już festiwal w Sopocie, bywaliśmy na koncertach, było pięknie. Poznałam wtedy wielu pracowników z Uczelni, min. Panią profesor Wandę Borowską i innych, którzy również wakacje spędzali w Sopocie. Poznałam wtedy jednego z najwybitniejszych polskich pedagogów wiolinistyki – Stefana Hermana, z którym mąż od paru lat się spotykał. Kiedy spacerowaliśmy sobie wieczorem po plaży, zdecydował, że wyjawi nam nazwisko swojego najzdolniejszego ucznia, nazywa się on Konstanty Kulka i zadziwi świat swym wielkim talentem.

KM: Teraz Gaba Kulka pięknie kontynuuje dzieło. Przejęła pałeczkę.

Roman Modzelewski – student Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Po prawej: w Łodzi po 1945. roku; źródło: archiwum prywatne WM

KM: Pan Roman Modzelewski należy do pokolenia „dzieci wojennych”, tak samo jak np.: Panufnik, który też był przez wiele lat postacią zupełnie nieznaną. Przyznam szczerze, że o jego istnieniu dowiedziałam się dopiero kilka lat temu, w ubiegłym roku byłam na koncercie symfonicznym poświęconym Panufnikowi. Piękna rzecz!

WM: znałam jego muzykę jeszcze z Polski.
KM: Panufnik wyemigrował do Anglii, z tego, co mi wiadomo.
WM: I tak zrobił światową karierę.
WM: Ale …. wracam do Sopotu.
.

Pani Wera Modzelewska na fotelu RM 58 w mieszkaniu w Łodzi, początek lat 90-tych. Dokładnie ten egzemplarz został zakupiony przez Wiktoria and Albert Museum w Londynie; źródło: archiwum prywatne WM. Po prawej sam fotel; źródło: Vzór